NEMIGA Плача дзяўчына

Юнага малайца ты не зберажэш уцячэ
Не забраць назад уцячэ ён на зусім
Плачэ дзяўчына галава не на яго плячы
Усіх хвароб не баялася захварэла ім
Слёзы ручаем на кашулю роднай маці
Маці што не так з кім разам я буду спаті
Як зараз адна каго зараз буду гладзіць
Дзе я не праву мацi як мне існаваці
Пасмурно на душе громом бьёт в груди
Ой как мне себя простить как ты смог уйти милый мой
Как без губ твоих вечер на двоих
Дождь стучит плачу без конца грусть без выходных ой
Мыслями в облаках на земле ногами
Тобою так пьяна что же будет с нами
Маменька родная как мне теперь быть то
В наш с моим милым дом дверь теперь закрыта
Я жыў для сябе я жыў для сябе
Жыццё ішло як і ішло як ліст па рацэ
Я навошта сустрэў цябе
Усе мэты свае я аддаў тады
Я патануў у тваім цяпле
Я ведаў ад яе дакладна чакай бяды
Я навошта сустрэў цябе
Навошта ў студнях маіх ты атруціла ваду
Я патануў у тваім цяпле
Ціхамірнасць жыцця я ўжо не вярну